Dünya benim için halvetti ama bu halvette büsbütün de yalnız değildim. Ne zaman insanlardan kaçmak istesem hiç olmadık bir yerde bir can bulurdu beni. Ne zaman umutsuzluğa kapılsam, bir Âdemoğlu çıkar ve suratımda tokat gibi şaklardı. Umutsuzluk insanoğlu için hak değildi. Evet, bir Âdemoğlu beni bulur ve insanoğlu hakkındaki yargılarımı hepten altüst ederdi. Ne zaman kendimi bir dağ başına atsam, bu kişi bana insanın neden yeryüzünün halifesi olarak yaratıldığını gösterirdi. Bazen bir çoban, bazen bir mezarcı bana haykırırdı neden yeryüzünün hâlâ helak olmadığını.