"susup için için yanmak, kendimize vereceğimiz en büyük ceza. gurur benim ne işime yaradı, seni görememenin, geceler boyu seni uyanık bırakmanın ne faydası oldu? hiç. ateşimi körüklemeye yaradı. sen, zamanla yaralar iyileşir, duvarlar insanı saklar sanıyorsun, ama öyle değil, öyle değil. bir şey insanın yüreğine yerleşince kimse onu yerinden sökemez."

Çünkü, baştan sona sefalet ve haksızlıklarla dolu bir dünyada her sabah uyanır uyanmaz yapılacak iş çığlık atmak olmalı: Karşı çıkıyorum! Karşı çıkıyorum! Karşı çıkıyorum!

Bu dünyada her daim hiçbir şeyi olmayanların yanında olacağım; kendilerinden o hiçbir şeye sahip olmamanın huzuru bile esirgenen insanların yanında...

Özgür olmayan insan nedir? Söyle bana, Marina. Söyle seni nasıl sevebilirim. Özgür olmazsam? Sana kalbimi nasıl açabilirim. Bu yürek benim değilse...

''Çünkü, baştan sona sefalet ve haksızlıklarla dolu bir dünyada her sabah uyanır uyanmaz yapılacak iş çığlık atmak olmalı: Karşı çıkıyorum! Karşı çıkıyorum! Karşı çıkıyorum!''

Bir çeşme olmuş akar, Benim kanayan yüreğim.

Ah! Ne güç iş Seni sevdiğim gibi sevmek!

Lâkin, Aşk gibi kördür Okları fırlatanlar.

Ne git derim sana, ne de kal, Kitlemiş kapını bir kere anahtar.

Sisli bir şafaktır dudakların.