Doğuştan gelen temayüllerimiz olduğu inkar edilemez, yine de ben doğamızın genetik programlarını uygulayan kör aktörler olduğumuzu düşünmüyorum. Sahnede doğaçlama yapan birilerine esnek bir biçimde uyum sağlayarak doğaçlama yaptığımızı, bu arada genlerimizden ipuçları ve öneriler aldığımızı düşünüyorum. Aynısı diğer primatlar için de geçerli. (...) Kısa süre önce, genç şempanzelerin en çok ne zaman güldüğünü görmek için aralarında yaptıkları yüzlerce güreş müsabakasının kayıtlarına baktık. Oyun oynayan maymunlar, ağızlarını insan gülüşüne benzeyen bir ifadeyle açarlar. Özellikle aralarında yaş farkı olan gençlerle ilgileniyorduk, çünkü onların oyunları sık sık sertleşir. Böyle bir şey olduğu anda küçük olanın annesi devreye girer, hatta bazen oyun arkadaşının kafasına bir tane patlatır. Tabii ki büyük olan şempanze bundan kaçınmaya çalışır. Kendilerinden küçüklerle oynayan gençlerin, yavrunun annesi seyrettiğinde bol bol güldüğünü gözlemledik. Bak nasıl da eğleniyoruz! der gibilerdi. Kendilerini yavruyla yalnız bulduklarında çok daha az gülüyorlardı. Yani bu davranışları, annenin onları görüp görmediğine bağlıydı. Annenin gözü önündeyken, yalnız bırakılabilmek için neşeli bir ruh hali sergiliyorlardı. (...) Oyun sırasındaki ya da siyasi rakipler arasındaki kandırmacalar, hayvanların kör aktörler olduğu teorisine pek itimat etmememin sebeplerinden biri. Ne zaman topallayacakları, ne zaman gülecekleri konusunda genetik olarak programlanmak yerine, maymunlar sosyal çevrelerinin çok iyi farkındalar. İnsanlar gibi önlerindeki pek çok seçeneği düşünüyorlar ve ne yapacakIarına, o anki koşullara göre karar veriyorlar.