Defneli yolda yürürken kestane ağaçlarının döküntülerini karşımda buldum. İkiye ayrılan gövde gıcırdayıp duruyordu. Ağacın kökü hâlâ bu iki parçayı ayakta tutuyordu. Ama kökteki özsuyu yukarı kadar çıkmadığından olacak dallar kurumuştu. Önümüzdeki kış rüzgarlarının onu yerle bir edeceği kesindi. Şimdiki haliyle bir ağaç döküntüsü sayılabilirdi. Sanki bu döküntüler söz anlarmış gibi: birbirinize sıkı sarılmamışsınız. Siz yanmış ve kararmış da olsanız vefalı gönüllerinizde canlı bir nokta kalmıştır. Kuşkusuz artık yeşil yapraklarınız olmayacak. Dallarınıza yuva yapıp son şarkılar söyleyen kuşları bir daha göremiyeceksiniz. Aşk ve mutluluk sizin için bitmiş. Ama gene de tek başınıza değilsiniz. Daima birbirinize destek, arkadaş olacaksınız dedim.