Çünkü gelecek , istediğim renklerle boyamak üzere hâlâ benimdi. Özgürce karar vermek , istersem değiştirmek üzere hâlâ benim..

Hayır, hiçbir şey başaramamıştım. Doktor olmak, hastalığa teşhis koymak, ilaç vermek ve para almaktan ibaret değildi. Başarı muayenehaneyi doldurmak, zenginleşmek ve adımı tabelalarda görmek değildi. Tıp bir meta olmadığı gibi, başarı da parayla ve ünle ölçülemezdi. Doktor olmak, kısıtlamalara ya da koşullara bağlı kalmadan, sağlığı ihtiyacı olan herkese dağıtmak demekti; başarı da başkalarına sahip olduğumuz şeyleri vermekti. Otuz yıllık hayatım gerçeğin farkına varmadan, hayatın nasıl bir şey olduğunu anlamadan ya da kendi potansiyelimi bilmeden geçmişti. Sadece almayı düşündükçe bunu nasıl yapabilirdim? Vermek zorunda olduklarım dışında kimseye bir şey vermemiştim.

GERÇEK BİR KADININ öyküsüdür bu. Onunla birkaç yıl önce Kanatır Cezaevi'nde tanıştım. Çeşitli suçlardan tutuklu ya da hüküm giymiş bir grup kadın mahkumun kişilik yapılan üzerine bir araştırma yürütüyordum o sıralar.
Cezaevi doktoru, bu kadının adam öldürmekten idama mahkum edildiğini anlattı. Ama o, Kanatır'daki diğer kadın katillere hiç mi hiç benzemiyordu.

Cezaevine defalarca gittim, fakat Firdevs'i görme çabalarım hep boşa çıktı. Araştırmamın tehlikeye düştüğünü hissediyordum. Doğ­rusunu söylemek gerekirse, tüm yaşamım bu başarısızlığın etkisi altındaydı sanki. Özgüvenim sarsılmaya başlamıştı; zor günler ya­şıyordum. Öyle hissediyordum ki, bir insan öldürmüş, bir süre sonra kendi de ölecek olan bu kadın benden çok daha üstün bir in­sandı. Onun yanında ben, yerlerde sürünen milyonlarca böcekten biriydim yalnızca.

Firdevs, Doktor! Firdevs sizi görmek istiyor dediğini işittim.
Harika bir duygu sarmıştı içimi, gururluydum, mutluydum, coşkuluydum. Gökyüzü pırıl pırıl bir maviydi. Dünyalar benim olmuştu. Bu duyguyu yıllar önce bir kez daha ilk defa aşığımla buluşmaya giderken tatmıştım.

BIRAK KONUŞAYIM. Sözümü kesme. Seni dinleyecek zamanım yok. Bu akşam saat altıda almaya gelecekler beni. Yarın sabah bu­rada olmayacağım artık. İnsanoğlunun bilmediği bir yerde olacağım. Bu dünyada kimsenin bilmediği o yere yapacağım yolculuk bana gurur veriyor.

Çoğu insan gibi be­nim de bir sürü kız ve erkek kardeşim vardı. Baharda çoğalan, kı­şın titreyip tüylerim döken, yazınsa ishal olup zayıflayan, birbiri ardına köşeye büzülüp ölen civcivler gibiydiler.

Kız çocuklarından biri öldüğü zaman babam her zamanki gibi yemeğini yer, anneme ayaklarım yıkatır, sonra yatmaya giderdi. Ölen çocuk erkekse babam annemi dövdükten sonra yemeğini yiyip gene yatağa yollanırdı.

Geçmişimde, çocukluğumda kayda değer bir şey yoktu; ne aşk ne de başka bir şey. Bu yüzden benim söylediğim her şey gele­cekle ilgiliydi. Çünkü gelecek, istediğim renklerle boyamak üzere hala benimdi. Özgürce karar vermek, istersem değiştirmek üzere hala benim...

Bitirme sınavlarının so­nuçları açıklanırken, okul İkincisi ve ülke yedincisi olduğum söy­lendi. Diplomalann dağıtıldığı gece özel bir tören vardı. Yüzlerce anababanın ve akrabanın bulunduğu büyük bir salonda, müdire adımı okuyunca diplomayı almak için kimse ortaya çıkmadı. Salonu ani bir sessizlik kaplamıştı. Müdire adımı yineledi. Ayağa kalkmaya çalıştım, fakat bacaklanm bana itaat etmiyordu. Oturduğum yerden seslendim:
"Burada."