Büyük Britanya İmparatorluğu?na bağlı birçok sömürge ülkelerde bağımsızlık girişimleri, hatta ayaklanmalar baş göstermiş, bu ülkelerin en büyüğü de çoktan amacına ulaşmıştı. Hayristan?da da birtakım kıpırdanmalar yok değildi doğrusu: bir iki yıldır İngiliz kurumlarına ve İngiliz askerlerine karşı birtakım saldırılar yapılmakta, her iki yan da gittikçe artan bir oranda kurbanlar vermekteydi. Harun Elmansur daha ilk yazılarında bu tür eylemleri yerin dibine geçirdi. Soydaşlarının tepkilerini bir yere kadar anlamakla birlikte, ?haklı ve doğru tepkiler? olarak nitelenmelerinin olanaksız olduğunu açıkladı. Ona göre, nerdeyse iki yüzyıllık bir ?ortak tarihin doğal sonucu olarak?, Hayristan halkı, Büyük Britanyalılar başta olmak üzere, İngiliz İmparatorluğu?na bağlı tüm ülkelerin insanlarıyla kardeşti, ortada hiçbir neden yokken, tam tersine, ilişkiler gittikçe daha güçlü, daha içten bir biçimde kardeşliği güçlendirirken, bu büyük ve nerdeyse kutsal birlikten kopmanın, dolayısıyla uygarlıkların en gelişmişine sırt çevirip yalnızlığı ve ilkelliği seçmenin ülkeye ve yurttaşa karşı bir tutum olduğunu kesinliyor, Büyük Britanya gibi dünyanın en büyük, en saygın devletinin önemli bir parçası olmaktan çıkarak yoksul ve yalnız bir küçük devlet düzeyine düşmek için işi kavgaya döküp yüzlerce, binlerce soydaşı ölüme göndermenin benimsenmesi olanaksız bir çılgınlık olduğunu yineliyor, girişimin yanlışlığı konusunda örnek üstüne örnek, kanıt üstüne kanıt sıralıyordu. Doğrusunu söylemek gerekirse, Hayristanlı okumuşlar arasında bu görüşü gönülden benimseyip yüksek sesle yineleyenler de az değildi.