At üstünde ıssız köy yollarından hiç geçmemiş birine anlatacak bir şeyim yok ;ne de olsa anlamayacak bununla ilgili anlatacaklarımı.Geçene de hatırlatmayı hiç istemem.

Tüm dünya bir yumak gibi sarmalanmış ,her yönden çekiştiriliyordu.

Uzun lafın kısası hastaneden akşamın dokuzunda çıkıyordum,ondan sonra da ne yemek ne içmek ne de uyumak istiyordu canım.Tek istediğim birinin gelip beni doğuma çağırmamasıydı.

Susuzluktan ölmek ,morfine susayarak ölmekle karşılaştırılınca cennetten inme,kutsal bir ölüm gibi...Bu diri diri gömülüp de,tabutun içinde kalan son hava zerreciklerini yakalamak istercesine göğsünü tırmalamak gibi veya yakılan bir kafirin alevin dilleri bacaklarını ilk yaladığında inlemesi,debelenmesi gibi bir his olsa gerek.Kansız,yavaş bir ölüm..

Sizde her şey otomatik, planlı: Yok peçete şuraya, kravat oraya... Afedersiniz lütfen, mersi... Bu hayat değil. Gerçek yaşam bambaşka bir şey. Bütün bu şeyler eziyet çekmek için yaratılmış. Sanki çarlık zamanındayız.

İnsanlığın gelişmesinde rol oynayan şey yine insanların kendileridir.

İşin kötüsü, kalbi artık köpek kalbi değil... İnsan kalbi! Hem de bir insanın sahip olabileceği en adi kalp.

Karanlık, günün korkunç ve anlamlı zamanıdır..!

Her şey acı bir sonla noktalanır: Kısa bir süre önce dünyayı yönettiğini sanan kişi, kendini tahtadan bir kutunun içinde kaskatı kesilmiş bulur. Çevresi de, başka bir şey yapılamayacağını düşünüp onu yakar, kül eder.

Şu sorunu düşünmek lütfunda bulun: Kötülük olmasa senin iyiliğin neye yarar, gölgeler silinse yeryüzü neye benzerdi? dedi.