Gördüğünüz gibi, unutkanlık konusunda saatlerce konuşacak kadar bilgiye sahibim. Ama ne yazık ki bu bilgiler, ilkokuldan tanıştığımızı söyleyen arkadaşımın, ismini hatırlamam için yeterli olmuyor işte.

Dünyanın en acı şeyinin bir sanatı icra etme isteğiyle dopdolu olup ama bir türlü becerememek olduğunu söyleyenlerin sayısı hiç de az değildi. Birçoğu, sanatla, onun sadece yaratıcılıktan ibaret bir şey olduğunu zannederek uğraşmaya başladığını, ama içine girince büyük bir hamallık olduğunu anladıklarını söylüyorlardı.

Bu kadar çok seçeneğin olduğu bir dünyada aşk denen şey nasıl yaşanır be kardeşim? Seçeneksiz insanların hazinesi değil mi aşk? Hangi masalda yoksul çoban, bu kadar fazla alternatifle karşı karşıya kalır? İki tane birbirinden güzel prenses olması gibi bir şey bu.

Astronomideki "Her yıldız en tembel olduğu durumu korur ve o sınırlar içinde hareket eder." diye özetlenebilecek olan "yıldızların tembelliği" yasasına uygun bir şekilde yaşıyorduk. Ailemizin yıldızları olan bizler, birbirimizle olan ilişkilerimizi en az güç harcayacak bir şekilde kuruyor, kimseye kimsenin hayatına yük olacak psikolojik ağırlıklar yüklemiyorduk.