Bizler bozuk para gibi tükenen ömrümüzde her acıya sabrını bariyer yapan sefiller, çok ağlayan ama çok yaşayamayan, her çukurda düşen, hep ilk durakta inen o yolcular. Yüreğinde hep paslı kapıları açan bizler, körelmiş hayatlarında bir köpek gibi sürünen bizler! Kendi çınar ağacına gölgelik yapan, amaçsız yaşayan bizler... Hangi sevgi sözcüğünü söylesek yalnızlıktı, hangi zamana sitem ettiysek o hayattı. Büyük bir utanç duymadan bir şeyler anlatamayan, acı çekmeden yazamayan bizler, hiç yaşamadık, yaşıyor gibi yaptık. Bir tükenişe sizleri ortak etmeyen bizler, umudunu yarınsız yarınlara saklayan insanlar!... Ve bizler bu oyunun bedelini kana kana ödeyen, kemik iliğine kadar ıstıraplarla yaşayan, minyatür bir hayatta hiçliğe koşan bizler, fedakarlığını ve merhametini gözyaşlarına armağan eden bizler, hiç yaşamadık!...