Birgün şeyh Ebu Said müridleriyle beraber gidiyordu. Yolda bir hela kuyusunu temizleyenlerin yanından gecerken, bütün müridler burunlarını tutarak kaçtılar. Hazreti şeyh biraz durduktan sonra dedi ki; Biliyor musunuz, bu pislikler lisan-ı haliyle bana ne diyor? Diyorlar ki, dün pazarda idik. İnsanlar bizim için keselerini boşaltıp bizi ele geçirmeye çalışıyorlardı. Bu kadar hürmetli ve kadirli iken, yalnız bir gece sizinle kaldık. Bu kadar zaman içinde bu hale dönüşüp bu çirkinliğe düştük. Şu durumda bizim mi sizden, yoksa sizin mi bizden kaçmanız gerekir. Gerçek şudur ki, insan tam bir acz ve noksanlık içindedir. Onun pazarı yarın(gelecekte) olacaktır. Eğer kimya-yı saadet, bu kalp cevheri üzerine bina edilirse, hayvanlar derecesinden kurtulup melekler derecesine erişir. Eğer dünyaya yönelip onun arzularına tabi olursa yarın kıyamette köpek ve domuz ondan üstün olur. Çünkü onlar hepsi toprak olup azap ve cezadan kurtulacaklar. Fakat o kimse elem verici azapta kalacak.Bu itibarla insan kendi şerefini idrak ettiği gibi, noksanlığı, çaresizliği de idrak etmelidir.