Bir yandan onu dinlerken, bir yandan da için için öfkeleniyordum. Onu sevdiğim için öfkeleniyordum... Bunu belli etmemeye uğraşarak şöyle dedim: 'Seni sevip sevmediğimi ben değil, gecenin karanlığında odasını kirleterek, mahşer gününe kadar bağışlanmayacak bir günah işleyen, ruhunu satmış, kendine hâkim olamayan budala kız bilir. Üstelik başkasını da yıkıma uğrattığı için yüzü kızarmadan övünen, genç kız duygularıyla alay eden 0 kişi bilir!? Sözlerimi tamamlayınca dayanamayıp ağlamaya başladım. Hiçbir şey söylemedi fakat bana öyle baktı ki, titremeye başladım. Gözlerinde tuhaf pırıltılar vardı. 'Dinle beni, güzel kız,? dedi. 'Sana anlamsızdan öte, çok ciddi bir şey söyleyeceğim: Beni mutlu ettiğin sürece, beyliğim sürecek, sevgin bittiği zaman, fazla konuşmadan, kendini zora koşmadan, yalnızca o samur kaşlarını oynat, bu yeter. O simsiyah gözlerinle bir bak, serçe parmağını oynatıver, aşkını da, o paha biçilmez özgürlüğünü de sana geri veririm. Gururlu, güzel kız, şunu da unutma ki dünyanın sonu olacaktır bul...? Onun bu sözlerine bütün içtenliğimle güldüm...