Bir noktada başkalarına duyulan sempati başlı başına bir hedefe dönüşmüştür: insan ahlakının temel direği ve dinin çok temel bir bileşeni. Bu yüzden Hıristiyanlık bize, komşumuzu kendimiz gibi sevmeyi, çıplakları giydirmeyi, fakirleri doyurmayı, hastalara bakmayı öğütler. Yine de iyiliği vurgulayan dinlerin, sadece insanlığımızın bir parçası olan bir şeyi öne çıkardığının farkında olmak önemlidir. İnsan davranışını tümüyle farklı bir doğrultuya çevirmeye çalışmazlar, sadece mevcut kapasitesinin altını çizerler. Aksi mümkün olabilir miydi? Nasıl kediye gazete getirmeyi öğretemezseniz, gönülsüz toprağa da ahlak tohumları ekemezsiniz. (...) Empati ve ortaklık duygusu mizacımızın öyle önemli bir parçası ki, bundan yoksun olanlara akıl hastası ya da tehlikeli kişi gözüyle bakıyoruz. Sinema seyrederken kendimizi perdedeki karakterlerin yerine koymadan edemeyiz. Devasa gemileri batarken boğulduklarını görmek bizi kahreder; uzun zamandır uzak kaldıkları sevgililerinin gözlerine baktıklarında içimiz kıpır kıpır olur. Tek yaptığımız oturup bir perdeye bakmak olsa da, salonda gözü kuru tek bir insan kalmaz. Hepimiz empatiyi bilsek de, bir araştırma konusu olarak ciddiye alınması epey uzun sürdü.