''Bir dostu kaybetmek için ona kötülük etmeye hiç gerek yok. İnsan dostunu, bir sevgili gibi sevmeye devam ederken de kaybeder... Neden oldu, nasıl oldu bilmeden, birdenbire kendini yalnız bulur... İlk önce insan bunun farkına varmaz, tıpkı yanında biri varmış gibi konuşmaya devam eder, sonra, gerçek kendini belli eder ve insan inanmak istemez. Sonunda inanır ve boyun eğer. Öyle mi? Evet, öyle! O zaman aynı anda hem en kötü hem de en güzel yaşam başlar. En kötü, çünkü hâlâ büyük dostlukların her köşe başında peydahlandığı ve her adamın dost olabileceği sanılır. Sevgiyle sıkışan eller, gülümseyen yüzler görülür, istasyonda öpüşenler olur ve insan düşünür: 'Bunlar dost! Ya ben? Ben de bir dostum!' Sen de elini candan sıkan ve sana biraz şefkatli sözler söyleyen ilk yabancıya kendini verirsin. Ona içini açarsın, neredeyse gözlerin yaşarır; ve seni yalnızca o pazar beraberce bir bilardo partisi yapmak için aramış zavallı adam, çıldırdın mı, diye yüzüne bakar? O sana işlerinden, sevgilisinden, son maçtan söz etmek isterken, sen ona kendi yüreğinden, üzerine düşmediği halde bir de onun yüreğinden söz edersin. İşte kaçık diye buna derler!