Ben yaşadığımı anlamak için kendi kendime bir çeşit yaşama oyunu oynar, serüvenler uydururdum. Çoğu kez, bir hiç yüzünden gücenmeyi bile denemişimdir. Gücenecek hiç birşey olmadığı halde, işi öylesine büyütürdüm ve öyle bir noktaya getirirdim ki sonunda gerçekten gücenirdim! Bu oyun kendime artık egemen olamayacak duruma gelecek kadar hoşuma gitmişti. İnanır mısınız, iki kez de böyle aşık olmayı denedim ve bu yüzden olmadık acılar çektim. Kalbimin bir köşesinde bu acıya inanmamazlık ve hem de bu acıyla alay etme yeşerirlen, yine de acı çekmeyi sürdürdüm. Üstelik sırılsıklam bir aşık gibi kıskanıyor ve kendimi kaybediyordum. Bunun tek sebebi can sıkıntısıydı. Maalesef bu bir can sıkıntısı... Tembelliğin ve bir şey yapmamanın verdiği sıkıntı beni eziyordu. Bunun sonucu da haylazlığa yöneliyordum. Zaten bu haylazlık , bilincin doğal ürünü olan tembellikten başka nedir ki?