Ben hayatıma nasıl başladımsa öyle öleceğim kuşkusuz; hep kitapların arasında. Büyükbabamın çalışma odasında her tarafta kitaplar vardı; onların ancak ekim ayından biraz önce yılda bir kere tozunun alınmasına izin veriliyordu. Daha okumayı öğrenmeden, onlara ilişkin düşler kuruyordum; dik ya da eğik duran dümdüz taşlardı onlar; kitaplığın raflarında, tuğlalar gibi tıkış tıkış duruyorlardı ya da dikili taşlar gibi saygıdeğer aralıklarla yer almışlardı. Ailemin zenginliğinin onlara bağlı olduğunu hissediyordum. Hepsi birbirine benziyordu; ufacık bir tapınakta sıçrayıp oynuyordum ve bu tapınak benim doğduğunu görmüş olan ve ölümünü de görecek olan ve sürekliliği, geçmişim kadar sakin bir geleceği bana emniyet içinde sunan tıkız ve kadim anıtlardan oluşuyordu. Tozları, ellerime şan şeref kazandırsınlar diye onlara gizlice dokunuyordum, ama ne yapacağımı pek bilmiyordum onlarla ve anlamadığım törenlere her gün tanıklık ediyordum.