Babanla ben kardeştik, dedim. Ağzımdan çıkıv - AlıntıSöz

Babanla ben kardeştik, dedim. Ağzımdan çıkıvermişti. Caminin karşısında oturduğumuz gece söylemek istemiş, yapamamıştım. Bilmek hakkıydı; bundan böyle hiçbir şeyi gizlemek istemiyordum. Daha doğrusu, yani üvey kardeş. Babamız aynıydı. Sohrab çiğnemeyi kesti. Sandviçini bıraktı. Baba bir kardeşi olduğunu hiç söylememişti. Çünkübilmiyordu. Neden bilmiyordu? Kimse söylememiş, dedim. Bana da söylemediler. Daha yeni öğrendim. Gözlerini kırpıştırdı. Bana ilk kez bakıyor, gerpekten bakıyordu sanki. Peki ama, neden sizden sakladılar? Biliyor musun, aynı soruyu kendime defalarca sordum. Bir cevabı var tabii, ama iyi bir cevap değil. En iyisi, şöyle demek: Babanla benim... kardeş olmamamız gerekiyordu. O Hazara olduğu için mi? Gözlerimi kaçırmamak için bütün irademi kullandım. Evet. Senin baban, diye başladı, sandviçine bakarak, senin baban hem seni hem de babamı seviyor muydu... aynı şekilde yani? Yıllar öncesini, Ghargha Gölü'ndeki günü düşündüm; Hasan'm taşı benimkinden daha fazla sekince, Baba onun sırtını sıvazlamıştı. Baba'nın hastane odasındaki hali gözümün önüne geldi; Hasan'ın dudağındaki pansuman çıkartılınca, yüzünün nasıl ışıdığı. Bence ikimizi de avnı oranda sevdi, ama farklı biçimlerde. Babamdan utanıyor muydu? Hayır, dedim. Bana kalırsa, kendinden utanıyordu.

Diğer Khaled Hosseini Sözleri ve Alıntıları