Babamın, Herkes gibi olamadın gitti! deyişi kulaklarımdan gitmiyordu. Çoğunluğunun bir işte çalıştığı, aynı dükkânlardan alışveriş yapıp aynı yöntemlerle yediği, aynı şeyleri konuştuğu, çocuklar doğurduğu, sonra onların hep birlikte okula gittikleri, aynı renk giysilerle sınıflarını geçip mezun oldukları, ardından tabur tabur asker! Birlikler oluşturduklan, aynı marşları aynı biçimde söyleyerek aynı koğuşlarda aynı kıvrılışlarla yattıkları ve bu edimlerle beraberlik ruhunu yakaladıklarını sandıklan, sonra bir bavul dolusu anıyla terhis olup eve döndükleri, anne babalanna hiç değişmeyen ve toplumun hazırladığı reddedilmez duygularla sanldıklan, aynı yasalara uyarak evlendikleri, babalanndan devraldıklan yöntemlerle seviştikleri ve babalanndan boşalan iş kadrolanna kapılanınca dünyanın yansım ele geçirmişçesine sevindikleri, sevinçlerini aynı yüz ışıltısıyla yansıttıkları ve tıpkı kendilerinden öncekiler gibi, gene çocuk doğurdukları ve onlan besleyip büyütmeye başladıkları ve bütün bu olup bitenlere dönüp duran paslı bir çember diyecekken akıp giden yaşam adım verdikleri uyumsuz bir toplumda, yelken kulaklı bir uyumsuzdum ben.