Babam Hz. Peygamber'in arkadaşıydı ve daha ilk günden itibaren her haliyle arkadaşına benzemekten mutluluk duyardı. Çocukluğumuzda bize az konuşmamızı tembih eder, hatta susmamızın daha hayırlı olduğunu söyler; yalnızca namaza durduğu vakit dilediğimiz kadar ve istediğimiz sesle konuşmamıza izin verirdi. Sebebini sorduğumuzda ben namazda iken derdi, sizin konuştuklarınızı hiç duymuyorum! Namaza çok dikkat eder, bedenen ve ruhen kılınmayan, aceleye getirilen veya îhlası olmayan bir namazın ibadet olmayacağına inanır, kendisi de öyle kılardı. Hatta bir keresinde Mescid-i Nebi'de namaz kılarken mescidin duvarı yıkılmış, herkes kaçarken o hiç istifini bozmadan namazını tamamlamış, selam verdikten sonra duvarın yıkıldığını görmüş ve etrafındakilere olaydan tamamen habersiz, neler olduğunu sormuştu. (152)