Amos da durumunu ölmeden bir gün önce açığa vurmuştu; onu bulduğumuzda gece kafeslerinden birinde bir çuvalın üzerine oturmuş, dakikada altmış kere nefes alıyor, yüzünden terler döküyordu, diğer şempanzelerse güneşe çıkmıştı. Amos dışarı çıkmayı reddettiği için veteriner muayene edene kadar onu diğerlerinden ayn tuttuk. Diğer şempanzeler onu yoklamak için içeri gelip durduğundan, teması engellemek için Amos'un arkasında oturduğu kapıyı kilitledik. Amos kapıdaki açıklığın yanına yerleşti ve Daisy adındaki dişi usulca başını elleri arasına alıp, kulağının arkasındaki yumuşak yeri tımar etmeye başladı. Sonra açıklıktan içeri bol bol talaş attı. Şempanzeler bu talaşlarla yuva yapmayı severler. Etraflarına bolca talaş toplayıp üzerinde uyurlar. Daisy, Amos'a talaşları verdikten sonra başka bir erkek de içeri talaş attı. Amos sırtını duvara dayamış talaşla bir şey yapmadan oturduğu için Daisy defalarca içeri uzanıp, talaşı duvarla Amos'un sırtı arasına doldurdu. Bu dikkat çekiciydi. Daisy'nin, Amos'un rahatsız olduğunu ve tıpkı bizim hastanedeki bir hastanın arkasına yastık koymamız gibi, yumuşak bir şeye yaslanırsa kendini daha iyi hissedeceğini bildiğini göstermiyor muydu? Daisy muhtemelen kendisinin talaşa yaslandığında nasıl hissettiğini düşünerek böyle bir çıkarımda bulunmuştu; hatta aramızda ona talaş manyağı derdik (talaşı paylaşmak yerine genelde hepsini kendine almaya çalışırdı). Maymunların, özellikle arkadaşlarının başı dertte olduğunda, kendilerini başkalarının yerine koyabildiğine inanıyorum.