Ama size baba olmamak için on tane başka neden de sayabilirim. Önce anneliği sevmiyorum, dedi Jakub ve düşünceli düşünceli sustu. Çağdaş dönem tüm mitlerin maskesini düşürdü bile. Çocukluk çoktan saflık çağı olmaktan çıktı. Freud süt çocuğunun cinselliğini keşfetti ve Oidipus hakkında bize herşeyi söyledi. Annelik en son ve en büyük tabu. Anneyi çocuğuna bağlayan bağ kadar sağlam bir bağ yok. Bu bağ çocuğun ruhunu düzelmemecesine sakatlıyor ve oğlu büyüdüğünce anneye aşk acılarının en amansızını hazırlıyor. Anneliğin en büyük lanet olduğunu söylüyor ve buna katkıda bulunmayı reddediyorum. Sonra? dedi Bertlef. Annelerin sayısını arttırmamak isteyişime yol açan bir başka neden de dişinin bedenini sevmem ve sevgilimin memesinin bir süt torbası olacağını tiksinti duymadan düşünememem! Ve tabii çocuğumu nasıl bir dünyaya göndereceğimi de düşünmeliyim. Okul, benim de yaşamım boyunca boşu boşuna savaştığım karşı gerçeklerle beynini doldurmak için onu benim elimden almakta gecikmeyecek. Oğlumun gözlerimin önünde düzen yanlısı bir ebleh olduğunu mu görmem gerekir? Ya da ona kendi düşüncelerimi aşılamam benimkilerin eşi olan çatışmalara sürükleyeceği için acı çektiğini görmem mi gerekli?