Ama o zamanlar empatinin serebral kontrol altındaki karmaşık bir beceri olduğu zannediliyordu. Başkasının yerinde olsak neler hissedeceğimize dair kafamızda bilinçli simülasyonlar yaparak, empati duymaya karar verdiğimiz düşünülüyordu. Empati bilişsel bir beceri olarak görülüyordu. Artık işlemin çok daha basit ve otomatik olduğunu biliyoruz. Üzerinde kontrolümüz olmadığı söylenemez (soluma da otomatiktir ama onu kontrol edebiliriz) ama bilim eskiden empatiye çok yanlış bir açıdan bakıyordu. Empati, yüzlere, seslere, duygulara dair bilinçdışı bedensel bağlantılardan kaynaklanır. İnsanlar empatik olmaya karar vermez, kendiliklerinden öyledirler. (...) İtalya'nın Parma şehrindeki bilim insanları ayna nöronları keşfetti. Bu nöronlar biz bir eylemde bulunduğumuzda, mesela bir fıncana uzandığımızda harekete geçiyor ama aynı zamanda başka birinin fincana uzandığını gördüğümüzde de harekete geçiyor. Ayna nöronlar kendi davranışlarımızla, ötekilerin davranışları arasında fark gözetmediğinden, bir organizmanın, başka bir organizmanın adeta içindeymiş gibi olmasına imkan tanıyor. Biyoloji için DNA'nın keşfi ne kadar önemliyse, psikoloji için de ayna nöronların keşfi o kadar önemli. (...) Bu süreçler sadece türümüze has değildir. Ayna nöronlar etrafında kopan akademik yaygara, bize bu nöronların insanlarda değil makaklarda keşfedildiğini unutturmuş gibidir.