1944 ÇAMLICA'DAKİ ENİŞTEMİZ Abdülhak Şinasi Hisar Abdülhak Şinasi Hisar hatıralada yüklü Çamlıca'daki Eniştemiz'de somut gerçeklikten düşsele, düşselden eseri için gerekli kurmacaya, yapıntıya açılır. Romanın bu özelliği üzerinde pek durulmamıştır. Tam tersine, ideolojik sayılabilecek yaklaşımlarla, romanın tutucu dünya görüşünü savunduğu ileri sürülmüştür. Aşırı övgülerin yanı başında, bu haksız yergiler Çamlıca'daki Eniştemiz'in okurla buluşmasını adeta engellemiştir. Taa 1957'de önemli bir şair, Turgut Uyar, nesnel bir yaklaşımı gereksinecektir: Aşağı yukarı, Fahim Bey ve Biz dışındaki bütün yazdıkları onun artık özlemini çektiği bu dünyayı aniatmasına bir bahanedir. Belki Abdülhak Şinasi Hisar'ın suçu yalnızca bu kadarcıktır: O dünyanın özlemini çekmek. Bu kadar. Çamlıca'daki Eniştemiz bahanedir. Kitap ne romandır ne de hikâye. Öyle bir kitaptır. . . . Bizim battığını sandığımız güneş, meğer, batmaz, başka bir yere gidermiş. Bu, bize enişlemizin verdiği her haber gibi tuhaf göründü. - Güneş çekilince nereye gider? Biz bilemiyorduk. O zaman ona sorardık ve, o gözlerini açarak, aceleci ve telaşından adeta hiddetli görünen haliyle: -Amerika'ya! derdi. Bizse, bu sözün doğru olması ihtimalini kabul etsek bile, Amerika'ya giden güneşe gülmekten katılırdık.