1888 ŞIK Hüseyin Rahmi Gürpınar Ahmed Midhat Efendi, evrimci, uzlaşmacı tutumu içinde; çökmekte olan bir imparatorluğun son aydınlarından. Okuryazarlığın kurtuluş fırsatı yaratacağı kanısında. Ona göre, öğrenmek aynı zamanda ilerlemektir. Vargücüyle okuryazarlığa çağırır kalabalıkları. Her şey bugünkünden ne kadar farklıdır: Efendimiz, yeni yazarlara, yeni edebiyatçılara olanak tanımayı da görev edinmiştir. Bir gün geçmiyor ki, kendisine gönderilen dosyaları incelemiyor, o roman taslaklarının acemi yazariarına yanıt göndermiyor olsun... Bu dosyayı çok beğendi, meçhul yazarım, görüşmek üzere, basımevine davet etti. Basımevine gelen, on sekiz yaşlarında, ufak tefek, çelimsiz, azıcık sinirli bir delikanlı; Ben yazdım diyor. Ahmed Midhat Efendi, o çelimsiz gencin, o hanım evladının, Şık adlı, bunca olgun bir kısa roman yazabileceğinden adamakıllı işkilli. Zaman zaman tepen şiddetli öfkesine kapılarak, adı Hüseyin Rahmi olan genci sorguya çekecek, üstüne üstlük iyice azarlayacak! Kim yazdı bu romanı, baban mı ağabeyin mi yardım etti, sen kimin emeğini çalıp çırptın?!. Şık'ın bir üstbaşlığı var: Âyine. Yine kimi eleştirmenler Âyine'yi Şık'la sınırlı ikinci ad, başlık sanmışlar. Oysa, on sekiz yaşındaki Hüseyin Rahmi, daha o zamandan, bütün eserleri için bu üstbaşlığı seçmiş. Gerçi sonra Âyine üzerinde pek durmamış romancı, ama yola çıkarken geniş bir roman coğrafyası düşünmüş olduğu çok açık.