?? «Cemile Bupaşa Komitesi,» Gisele Halimi, Germaine Tillon, Anise Postel-Vinay ve benden kuruldu, 25 Haziran günü Bakan'ı görmeye gittik. Bakan Michelet bizi gayet soğuk dinlemiş, sonra da Bay Patin'le görüşmemizi salık vererek kapı dışarı etmişti. «Bu işkence düşkünlüğü nazilerden kalma bir alışkanlık oldu bizde, kangren gibi bir şey» diyordu. Bay Patin'le görüşmemiz daha soğuk bir hava içinde ve çok tartışmalı geçti. Gisele Halimi'ye döndü bir ara: «Şu Cemile neler anlattı size? Şişe hakkında...» Halimi, Cemile'den dinlediklerini ona bir bir açıkladı, üstâd durmadan başını sallıyor, «Demek böyle!» diye mırıldanıyordu. Sonunda beklenmedik bir utanmazlıkla sırıttı: «Bu kadarcıkmış demek! Ben şişenin üstüne oturttular sanmıştım, eskiden Vietnamlılara yaparlardı bunu, ordaki kızlara... Barsaklar delinir, sonunda ölür insan, çok yaşamaz ölür...» Ve şöyle devam etti: «Tutuklanmadan önce kızmış, öyle söylüyorsunuz. Fakat resimlerini çekmişler, hem kendi odasında; iki Cezayir kurtuluş askerinin arasında, elinde makinalı, böyle resimleri var bizde.»«Ne fark eder? Kurtuluş örgütünde çalışmadım, demiyor ki Bupaşa, saklamıyor ki! Bunun bakireliği ile ne ilgisi olabilir?» Tartışma saatlerce sürdü, oradan kesin bir sonuç alamadan ayrıldık. Aradan çok geçmedi, Cezayir'deki yargıç ve savcılardan gizli bir öneri geldi: Cemile, onların seçeceği bir yetkili uzman tarafından kontrol edilecek, sonra «aklının başında» olmadığına ilişkin verilecek bir raporla resmen deli muamelesi görecek, fakat hemen salıverilecekti. Cemile, her şerefli insan gibi, bu iğrenç öneriyi reddetti. Temmuz sonunda Fransa'ya Fresnes Cezaevi'ne getirildi, soruşturma işi de Caen'de görevli bir yargıca bırakıldı.??