-Ses hiç kesilmeden sürüyordu. Winston bir an kendine geldi ve ötekilerle birlikte bağırıdığını, topuklarını var gücüyle iskemlenin basamağına vurduğunu fark etti.İki Dakika Nefret'in en korkunç yanı,insanın katılmak zorunda olması değil,katılmaktan kendini alamamasıydı.Otuz saniye sonra en küçük bir zorlamaya gerek kalmıyordu.Tüm topluluk,elektrik akımına kapılmışçasına,ürkünç bir kin ve nefretle azgınlaşıyor,öldürme,işkence yapma,yüzleri bir balyozla yamyassı etme isteğine kapılıyor,insanlar ellerinde olmadan yüzleri kaskatı kesilerek çılgınlar gibi bağırıp çağırıyorlardı.Ama yine de,duyulan öfke,bir pürmüzün alevi gibi bir nesneden öbürüne yöneltilebilen,soyut,kimseyi hedef almayan bir duyguydu.

-Kimse devrimi korumak için diktatörlük kurmaz; diktatörlük kurmak için devrim yapar.

-Onlardan nefret ederek ölmek, özgürlük buna denirdi işte.

-Geleceği merak ediyorsanız, insan suratına yapışmış bir postal hayal edin, her zaman...

-Özgürlük, iki kere iki dört eder diyebilmektir. Buna izin verilirse, arkası gelir.

-Herkes eşittir; ama bazıları daha eşittir.

-NASIL'ını anlıyorum:NEDEN'ini anlamıyorum.

-Gerçekler,ne yaparsanız yapın,gizlenemezdi.Araştırıp kovuşturarak ortaya çıkarılabilir,işkence yaparak sizden sökülüp alınabilirdi.Ama amacınız hayatta kalmak değil de insan kalmaksa,sonuç ne fark ederdi ki?