Patlama olduğunda Nadia acaba nerdeydi? Kendisini görmüş,küpeşteye tutunmuş,onu mu bekliyordu? Yoksa ambarda mıydı? Son olarak ne yemişti? Aklındaki son düşünce neydi? Korkacak vakti olmuş muydu? Denize doğru fırlayanlar arasında mıydı? Birdenbire mi ölmüştü,yoksa soğuk suda uzun süre can mı çekmişti? Bunları düşünüyor,sonra kalkıp başını düzenli hareketlerle duvara vurup duruyordu: Tak,tak,tak sesleri hücrede yankılanıyordu. Onu sorguya aldıklarında bu durumdaydı.Hiçbir soruya doğru dürüst cevap veremiyor,söylenenleri anlamıyordu. Sadece bağırıyordu: ''Hayatımı bunu anlatmaya adayacağım! Bu cinayeti bütün dünyaya anlatacağım! '' O GÜN 24 ŞUBAT'TI.

Kaldığım yerden...

Bazı kelebek türlerinin bir günlük ömrü, hücre bölünmesinin hızlı olmasından dolayı, insanın 80 yılına denktir. bu durumda 70 yaşında ölen bir insan mı daha uzun yaşar, 25. saatini gören bir kelebek mi?

Aşk, bir uçurum kıyısında gözü bağlı yürümektir.

"İnsanlar delidir!" dedim."Neyi niçin yaptıklarını bilmezler. Beyinlerinde bir diktatör vardır, onları hormonları yönetir ama bunun farkında olmazlar, kendi iradeleriyle davrandıklarını sanırlar."

"Canıma zarar vermediği sürece hiçbir şeye aldırmam ben. Çünkü insanları yöneten o diktatörü, yani egoyu yendim."

Nietzsche'den yaklaşık altı yüzyıl önce Mevlana diyordu ki: Geçmişi unut Koy bir kenara Yeni bir sayfa aç Kurtar benliğini dünden Bugünün çocuğu ol Bütün bilgeliği ve gülümseyişiyle gençliğin Şu anı hiç terk etme ne olur Sonsuza uzanan şu günü, terk etme.

"Haklı olanı güçlü kılamadığımız için güçlü olanı haklı kılıyoruz."

İnsan kendine kurallar koyulan bir hayvan gibi her duruma alışıyor.

''Okumak, sadece okumak. Okuyan İnsan, dünyanın aklına yaslar sırtını. O zenginlerin arkadaşları birkaç finansçı, üç beş holding yöneticisi. Üstelik içtenlikten her zaman şüphe duyulan ilişkiler içindeler. Oysa benim dostlarım dünyanın gelmiş geçmiş en akıllı ve en yaratıcı insanları: Aristoteles, Platon, İbn Rüşd, Faulkner, Homeros, Nietzsche, İbn Haldun... Bunları hangi maddiyatla bir tutabilirsin?''