Kendimi bildim bileli bütün günlerimi haberim olmadan ve nefsime itiraf etmeden, bir insanı aramakla geçirmiş ve bu yüzden bütün diğer insanlardan kaçmıştım. (62)

Dünyada bana hiçbir şey, tabiattan melül bir insanın zorla gülmeye çalışması kadar acı gelmemiştir. (71)

Dünyada bana hiçbir şey, tabiattan melül bir insanın zorla gülmeye çalışması kadar acı gelmemiştir.

Hiç geçmeyen, hiç unutulmayan şeyler de var beyefendi! Ölünceye kadar insanın sırtından alamayacağı şeyler de var...

Zaten küçüklüğümden beri saadeti israf etmekten korkar, bir kısmını ilerisi için saklamak isterdim... Bu hal gerçi birçok fırsatları kaçırmama sebep olurdu, fakat fazlasını isteyerek talihimi ürkütmekten her zaman çekinirdim.

''Hayat beni sıkıyor...'' dedi.''Her şey beni sıkıyor.Mektep, profesörler, dersler, arkadaşlar...Hele kızlar...Hepsi beni sıkıyor...Hem de kusturacak kadar...''

Fakat içimde öyle bir şeytan var ki... bana her zaman istediğimden büsbütün başka şeyler yaptırıyor.Onun elinden kurtulmaya çalışmak boş...Yalnız ben değil, hepimiz onun elinde bir oyuncağız...

''...Yüksek insan dışına değil, içine kıymet verendir.''

''...Herkes ne diyecek?..Fakat bu ana kadar herkesten ne gördüm ki...Bana en yakın olanlar dahil olmak üzere, bu herkes dedikleri şey beni üzmekten, hayatımı manasız bir hale sokmaktan başka ne yaptı?''

En kuvvetli insanın bile bazen ne kadar zayıf anları, istediğinin tam aksini yapmaya mecbur olduğu dakikaları bulunduğunu nasıl inkar edebiliriz?