Bir zamanlar bu yapraklar bir ağacın parçasıydılar, şimdiyse ağaç, kabuğuna çekilip bir mevsim boyunca dinlenecek. Acaba ağaç kendini örten, besleyen ve solumasını sağlayan o yeşil pelerini umursar mı? Hayır. Üzerinde yaşayan ve çiçeklerin polenini yayarak doğayı canlı tutan böcekleri umursar mı? Hayır. Ağaç sadece kendini düşünür: Kimi şeyler, örneğin yapraklar ve böcekler gerektiğinde bir köşeye atılır.

Kimse incelik edip söylemediğinden kış diye bir mevsimin geleceğini bilmez yapraklar. Hayatın olabildiğince tadını çıkarıp bir gün sararırlar ve ağaç onlara veda eder. Görüşürüz demez, elveda der; çünkü asla dönmeyeceklerini bilir. Yaprakları çabucak dallarından ayırsın ve onları uzaklara götürsün diye rüzgardan yardım ister.

Ağaç ancak dinlendiğinde büyüdüğünü bilir. Büyüyüp geliştikçe saygı görür. Çiçekleri daha da güzelleşir.

En fena fırtınalardan önce esintinin durduğu ve her şeyin son derece normal göründüğü bir an yaşanır.

Hayatta her şey emek ister. İnanmaktan vazgeçmemek gerekir. İşte bunun için önyargının duvarlarını yıkmalıyız ve bu yürek ister. Yürek sahibi olabilmek için korkuya hakim olmak gerekir. Böyle uzar gider. Hayatımızla barışık olmalıyız. Hayatla aynı tarafta olduğumuzu unutmamalıyız. Hayat da iyileşmek ister. Ona yardım etmeliyiz.

Hayal kurmak göründüğü kadar kolay değildir. Tam tersi. Tehlikeli hale gelebilir. Hayal kurduğumuzda güçlü enerjileri açığa çıkarırız ve hayatımızın gerçek anlamını, kendimizden, daha fazla gizlemeyi başaramayız. Hayal kurduğumuzda ödeyeceğimiz bedeli de seçmiş oluruz.

Hayallerinin peşinden koşmanın da bir bedeli vardır. Alışkanlıklarımızı terk etmemize, zorluklar atlatmamıza, hüsranlara vs. sebep olabilir. Lakin bu bedel ne kadar yüksek olursa olsun, hiçbir şey yaşamayan kişilerin ödedikleri kadar yüksek değildir. Çünkü hayatlarını yaşamayanlar bir gün dönüp geçmişlerine baktıklarında kendi yüreklerinin, "Hayatımı boşa harcadım". dediğini duyarlar.

Özgürleşmek ıstırap verir. Hep böyle olmuştur.

Zamanı durduramayız. Durdurmamalıyız da zaten. Bilgelik ve tecrübe insanı olduğundan farklı birine dönüştürmez. Zaman insanı olduğundan farklı birine dönüştürmez. İnsanı olduğundan farklı birine dönüştüren tek şey sevgidir.

Bütün aşk öyküleri birbirine benzer.

Yalnızca Gerçek Sevgi nin bu dünyadaki diğer sevgilerle boy ölçüşebileceğini o zaman anlamıştım.Bütün varliğimizla teslim olduğumuzda kaybedecek hiçbir şeyimiz kalmaz.Korku kıskançlık sıkıntı ve tekdüzelik ortadan kaybolur geriye sadece boşluğu dolduran ışık kalır ama bu boşluk bizi korkutmaz tam tersi birbirimize yakınlaşmamızı sağlar.Coşkuyla sevmek coşkuyla yaşamak demektir.