Kimse sizi gözlemiyorsa, içinizdeki gizli ikinci kişi dışarı çıkıp dilediği şeyleri yapabilir. Yakınlarda bir babanız varsa ve sizi görüyorsa içinizdeki kişi saklanır.

Herkesin babası çoktur bu ülkede. Devlet baba, Allah baba, Paşa baba, Mafya babası... Burada kimse babasız yaşayamaz.

Hiçbir şey olmamış gibi yaparsanız ve gerçekten de hiçbir şey olmuyorsa, hiçbir şey olmaz sonunda.

Kuvvetli, kararlı bir babamız olsun, bize neyi yapıp neyi yapamayacağımızı söylesin isteriz. Niye? Neyi yapıp neyi yapamayacağımıza, neyin ahlaklı ve doğru, neyin ise günah ve yanlış olduğuna karar vermek zor olduğu için mi? Yoksa suçlu ve günahkar olmadığımızı işitmeye her zaman ihtiyaç duyduğumuz için mi? Bir baba ihtiyacı her zaman mı vardı yoksa kafamız karıştığı, dünyamız daraldığı, ruhumuz daraldığı vakit mi isteriz babayı?

Sonuçları düşünürsen özgür olamazsın. Özgürlük, tarihi ve ahlakı unutmaktır.

Unutma, aslında baban da yazar olmak istemişti.

Bir an yıllar önce, babam bizi terk ettikten bir süre sonra bazan onun yüzünü nasıl unutuverdiğimi hatırladım.Bir duygu bir an elektriklerin kesilmesine ya da bir an kör olmaya benzerdi.

Tiyatro sahnelerinde yıllarca ağladıktan sonra,hayatta içtenlikle ağlayan bir kadına dönüşmem raslantı değildir.

Unutma,aslında baban da yazar olmak istemişti.

adil olmayan baba evladını kör eder