Bütün kötülüklerin düzende olduğunu görmek için belirli bir eğitim gerekiyordu.

Sersem, aptal diyoruz birbirimize. Diğer karıkocalar gibi şekerim, canım, tatlım, balım, birtanem filan demiyoruz.

Günseli yüzlerce insan var herkes onları tanıyor ama ben konuşmuyorum ben yargılıyorum ben ben küçük görüyorum ben onlar gibi sürünmüyorum ben ben ben yoruldunuz.

Kadınlardan uzak durmasını bilemedim neden aklımı ve ruhumu ve vücudumu kirlettim.

Hiçbir işe yaramıyorum hiç olmazsa seni güldürmeliyim hiç olmazsa biletin yanmasın. Kötü de olsa bir oyun seyretmelisin güldürürken gülmesini de bildiğimi sana göstermeliyim. Doğru dürüst yaşatmıyorum seni. Hiç olmazsa benden arta kalanlarla seni sevindirmeliyim senin beğenmen için benden geriye kalmış en küçük bir kırıntıyı bile sevmeliyim. Hiç olmazsa elim var ayağım var beni seven. Günseli var az deyip geçmeyin.

Bir arkadaşım var fakirleri dilencileri ve bütün ezilenleri kucağındaki kundan çocuğunu yüzünüze uzatarak dilenen çingene kadınları görmemek için yıllarca sokağa çıkmamıştı.

Yaşamak artık beni yoruyor önemli bir olay yaşamadan sadece yaşamak bile yordu beni...

Yaşamak aynı zamanda yaşamış olduklarını hatırlamak demektir.

Hiçbir mazeret kabul etmiyorum. Beni yanlış hayallerle avuttunuz. Sonra da benden canınız sıkılınca 'yeter artık bu karanlık' diyerek; savunmasız zavallılığımı düşünmeden beni hayatın ortasına attınız.

Kötü hatıralar insanın aklından kelime olarak çıksalar bile görüntü olarak kalırlar.