Hiçbir işin sonunu getirmemişim. Siz başlamayı bile göze almadınız. Benimle içinizden gelerek hangi yaşantıma katıldınız? Benimle yaşanmazmış.Ne biliyorsunuz? Ben bile kendimle yaşayamamışım.

kendinisevengillerin birtürlügerçeklerigöremediğiiçinbaşkalarınınsevgisinemuhtaçgiller

Hayat, düşünceleri tutan bir hapishanedir.

"Şimdi nasıl inandırabilirim bütün süreyi onunla birlikte yaşadığıma? Onu unutmuş gibi yaşarken onu düşündüğüme? Anlamaz, görünüşe kapılır, anlamaz."

insanlığın ve insansızlığın yüz karasıydım. kendime acımak istedim. mutlak bir ümitsizliğe düşmek istedim. belki tam düştükten sonra çıkmak kolay olurdu. fakat, bütün bu düşündüklerimin, kelimelerden ibaret olduğunu biliyordum. pencereye yaklaştım, başımı yukarı kaldırarak gökyüzüne baktım. ay oradaydı. bildiğim ay. hayır, ben adam olmazdım. gerçek bir acı duyduğumdan bile kuşkum vardı.

''...Beni anlamıyorlardı zararı yok. Zaten beni daha kimler anlamadı...''

Yalnızlığı yaşayan insanların, kendi içlerinde başlayıp biten eğlenceleri vardır.

"Her şeye yeniden başlamak mümkün değildi. İstesem de mümkün değildi. Nerede kaldığımı unuttuğuma göre, baştan başlamak için de birtakım yetenekler gerekliydi; daha talihli doğmuş olmak gerekliydi mesela. Yeni bir dil öğrenebilmek için, hiç dil bilmemek gerekliydi."

Yalnızlığımın yalnız bana zararı dokundu.

Bir mektup yazmak istiyordum ama hiç adres bilmiyordum...