Sevgili insanlık! Bir çocuk masumiyetiyle bir kere daha "elma!" diyoruz. Ne olur çık artık !

" Ne zoruma gidiyor biliyor musun Olric? O'na yazdıklarımı, ondan başka herkes okuyor. "

Aşk bir zayıflıktı ve insanın başka güzellikleri görmesine engel oluyordu.

Ben değişmedikten sonra albayım,sözlerin ne önemi var ?

Sen öldün;ben de koridorlarda,anlamsız bekleyişlerin içinde ölüyorum.Gerçekten öldün mü Selim ?

Beni bir cehennemde yaşatmak pahasına düşüncelerimden uzaklaştırmaya çalışıyor.

"Fakat Allah kahretsin! İnsan anlatmak istiyor albayım, Öyle budalaca bir özleme kapılıyor. Bir yandan da hiç konuşmak istemiyor Tıpkı oyunlarda ki gibi çelişik duyguların altında eziliyor. Fakat benimde sevmeye hakkım yok mu albayım? Yok. Peki albayım. Bende susarım o zaman, Gecekondumda oturur anlaşılmayı beklerim. Fakat albayım, adresimi bilmeden nasıl bulup anlayacaklar? Sorarım size, nasıl kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı? Ben ölmek istiyorum sayın albayım, ölmek. Bir yandan da göz ucuyla ölümümün nasıl karşılayacağını seyretmek istiyorum. Tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan, Bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor. Küçük oyunlar istemiyorum albayım. Kelimeler, kelimeler albayım, bazı anlamlara gelmiyor.."

''Hiçbir mazeret kabul etmiyorum. Beni yanlış hayallerle avuttunuz. Sonra da benden canınız sıkılınca 'yeter artık bu karanlık' diyerek; savunmasız zavallılığımı düşünmeden beni hayatın ortasına attınız."

Seni görmek istiyordum kısacası. İnsan görmekle bile bazı şeylerin ağırlığına dayanabilir, avunabilir, hayal kurmaya devam edebilir. Sen anlamazsın tabi. Anlamak için insanın bazı eksik yönleri olmalı.

Kelime ve yalnızlık hayatın tadı tuzu Kucaklamak isterdi ölümü ve sonsuzu.