Onu yalnız Adem deÄ?il bütün bir alem bekledi. Belliydi Havva'nın geleceÄ?i, gelmeyecek olan böyle beklenmezdi.

Anlıyorduk ışığın sönmüş olduğunu. Tıpkı ölmek gibi yaşarken ölmenin de ancak kendi nefsimizde tecrübe edebileceğimiz ve asla şiirlerden öğrenilemeyecek bir şey olduğunu öğrenince.

Hâyy' sın Allah' ım... Ne kaderler yazıyor, ne hayatlar yaşatıyorsun?.

Tüten bir baca kadar hayatı haber veren ne olabilir ki?

Her aşk insanın kendisini eşsiz hissetmesiyle başlarmış. Bense senin eşsiz olduğunu hissettim. O yüzden benim ruhuma düşen şey senin de ruhuna düştü biz ikimiz bir ırmak köprüsünün korkuluklarına yaslanmış suya bakarken ve şairliğim tuttu. Sandım ki çoktum, bir oldum. Eğriydim, doğruldum. Yitiktim bulundum.

"Sen bana gülümsediysen bu sana değil bana bir şey katmış demekti."

Yazmaktan başka çaresi olmayan bütün yaşama kusurluları gibi bende yazdıkça yazıyorum.

...yangından geriye ne hasar kaldığını ancak dumanlar dağılınca anlayacaktı. Yara sıcakken duymamıştı acıyı. Gerçek acı zamanla başlayacaktı..

Bu kadar okuyorsun, korkarım bir gün yazmaktan başka bir işin olmayacak seni, yazar olacaksın.

Senin hayatının benim kâğıdıma düşen yazısı bu..