Sahi en son ne zaman o duyguyu hissetmişti ..? Hani bir ilkbahar sabahı insanı aniden uyandıran ve aydınlıklar içinde bırakan o yaşama sevinci..? Sabahın köründe insanı bahçeye fırlatan kuvvet..?

Gadre (haksızlık) uğradığında bildiği tek yol vardır onun, susmak ve oluruna bırakmak...

Artık sebeplerim, sonuçlarım bu dünyaya sığmıyor. Savunmama gelince, sebebim yok ki bahanem olsun. Bahanem yok ki savunmam olsun...

Allah şahit, seni on iki yaş altı bir çocuğun masumiyetiyle sevdim. Namahremim değildin diye öptüm gözlerinden. Gözlerimden öpme ayrılmayalım, niye demedin..?

Mücella yaşamdan alacağı kalmamışlara mahsus bir duyguyla çevirdi başını. Kimseye verecegi de yoktu. Durmadı üstünde artık. Razi geldi payina dusene. Demek hayat boyle bir seydi. Buydu demek, bu kadardı onun nasibi..

Zaman iyi bir öğretmendi ama bu ne pahalı bedel, bu ne kabadayı bilgiydi...

...Dışarıda bir hayat varmış. Ben de tam ortasındaymışım az zaman evvel o hayatın. Unuttum çoktan. ....

Görmüyor musun? Karışmış bir yün çilesi gibiyim. Ucumu bulup da açan yok. Şu deniz ve gökler nasılsa, içim de öyle benim..

...yangından geriye ne hasar kaldığını ancak dumanlar dağılınca anlayacaktı. Yara sıcakken duymamıştı acıyı. Gerçek acı zamanla başlayacaktı..

Senin hayatının benim kâğıdıma düşen yazısı bu..