Kaybetmişim, dedi. O kadar kaybetmişim ki, kaybedecek hiçbir şeyi olmayanların günündeyim artık.

Ey Alemlerin Rabbi, ey benim Rabbim,
İster sürgün et. İster kov, ister gönder bahçenden. Ama beni Senden gönderme

Yasak meyveyi hangimiz yemezdik?

"Bir çiçeği, bir kuşu,
denizi, yağmuru,
gökyüzünü, yazıyı,
yazıyı yazanı, kalemi tutanı,
bir yaratılmışı hasılı .
Söz gelimi Leyla Mecnun'u, Şirin Ferhad'ı, Züleyha Yusuf'u sevdiğini zannedebilir.
Oysa sevmek, en fazla neyi sevdiğini fark etmek demektir ve seven biraz da neyi sevdiğini bilendir. "

" Rabbim çok yorgunum. Bana bütün haberlerin yerini tutacak bir haber gönder. Üzerime bir iyilik ve güzellik kondur. Avunmalığım olsun, hiç ummadığım sevinç nasip et. Latifsin, lütfen.."

İnsan açlıktan nasıl ölür? Sessizce, tükene tükene mi? Yoksa bağıra bağıra, sürüne sürüne, görüne görüne mi? Bilmezdim. Ama defalarca gördüm. O kadar gördüm ki artık görmez oldum. Zehra bir bilsem, unutmak bu lisanda kaç hecedir?

"Züleyha, Yûsuf'a bir mektup yazmaya başlayınca
Yûsuf diye başladı,
Yûsuf diye bitirdi.
Gördü ki hitaptan öteye geçemedi.
Anladı ki aşkın nâmesinde ser-nâmeden öte kelam yok.
Ve Züleyha'nın lügatinde Yûsuf'tan öte sözcük yok."

"Şimdi ben, Yûsuf, tut ki Mısır'a azizim, efendiyim
Boynumdaki künyede hâlâ vasfım yazılı: Züleyha'nın kölesiyim..."

"Seni buldum tamamlandım merhaba..."

"Onunki aşk değilmiş başka bir şeymiş. Aşk değil tenmiş. Sen değil benmiş. Sevda değil hışımmış. Belâymış. Kerbelâymış. Ve haklıymış Âdem. Haklıymış habercilerin ilki. Belâ aşktan büyükmüş. Allah hepsinden.!"