Tanrılar olsaydı, nasıl dayanabilirdim kendiminde Tanrı olmamasına?

Doğru; severiz biz hayatı. Ama yaşamaya alışmış olduğumuzdan değil, sevmeye alışmış olduğumuzdan.

En uzak adama karşı duyduğunuz sevgi, komşunuza olan sevginizin üstündedir.

Acımada bir nezaket eksikliği, başkalarının işine burnunu sokma vardır. Hasta ziyaretine gitme, komşumuzun yardıma muhtaç durumunu seyrederek varılan bir üstünlük orgazmıdır.

Köle ancak başkaldırdığında soyludur.

Yazmak, özgür olmaya çalışmaktır

Her olayın bir sebebi bir de sonucu vardır ve sebepler sizi üzerken, kırarken... sonuçlar tam tersi olabilir. Sizin kaybınız başkalarının kazancı olabilir. Sizi kırıp inciten başkalarına ders olabilir... ve yazıya dökülen hayatınızın şifreleri, değeri yıllar sonra anlaşılan ve hiç tanışmayacağınız insanların hazinesi olabilir... Hayatın ironisi olmalı bu.

Özlemini duyumsadığı duygusal ilişkiyi yaşayamayan her insan kendisini eksik hisseder.

Kendisine güveni her an sarsılan bir insandır Kafka. Kıskançlığı sevgilisine olan güvensizliğinden değil; kendisine olan güvensizliğinden kaynaklanmaktadır. Ne diğer erkeklerle yarışacak gücü ne de diğer erkeklerle kendisini kıyaslayacak özgüveni vardır.

Hayatımda, en çok seni seviyorum diyorum ama bu gerçek sevgi değil sanırım, sen bir bıçaksın, ben de durmadan içimi deşiyorum o bıçakla dersem, gerçek sevgiyi anlatmış olurum belki! Milenaya Mektuplar