En karanlık günlerde Tanrı hayatına en iyi insanları sokuyor.

Hepimiz önemliyiz; belki çoktan az ama hiçten fazla.

Acı hissedilmeyi talep eder.

Acı hissedilmeyi talep eder.

Üniversiteye gitmen gerektiğinden bugün de bahsettim mi?"

Hasan gözlerini devirdi. "Evet evet, biliyorum. Ama akademik başarının seni getirdiği noktaya bir bak önce."

Colin zekice bir karşılık bulamadı.

Tüm kitapları seviyordu çünkü okuma eyleminin kendisini, sayfa üstündeki çizikleri zihninde kelimelere dönüştürmenin büyüsünü seviyordu.

Susma kuralı diye bir şey vardı.Tıfıl bu sırada "Kendi iç güdülerine güvenemeyeceksen neye güveneceksin?" diye soruyordu."Birilerini umursamanın sonunda başına kötü şeyler geleceğine güvenebilirsin" dedim ki doğruydu.Umursamak kimi zaman felaketle sonuçlanmıyordu.Sonu her zaman felaketti.

Yangın musluklarına işeyen köpekler gibiyiz.Zehirli çişimizle yeraltı suyunu kirletiyor,ölümlerimizden sağ kurtulmaya çalışırken ki saçma sapan çabamızla her şeye BENİM diye işaret koyuyoruz.Yangın musluklarına işemeden duramıyorum.Saçma olduğunu ve işe yaramadığını-şu anki halimi göz önünde bulundurursak destansı boyutlarda işe yaramadığını-biliyorum ama bende en az diğerleri kadar hayvanım.

"Beni tanımıyorsun bile," dedim. Konsolda duran kitabı aldım. "Bunu bitirdiğimde seni arasam olmaz mı?" "Ama cep telefonu numaram sende yok." dedi. "Kitabın içinde yazdığından şüpheleniyorum." O şapşal gülümsemesi yüzüne yayılıverdi. "Birde birbirimizi tanımıyoruz diyorsun."

''O okurken uykuya dalar gibi aşık oldum: Önce yavaş yavaş, sonra bir anda.''