Hani bazı anlarda hayatınız ikiye ayrılan yol gibi önünüzde uzanır ve bu zorlu yollardan birini seçseniz bile, aslında bir hata yaptığınızdan emin bir şekilde aklınız hep öbüründe kalır.

Geleneksel olarak bir çocuğun kararlarını ebeveynleri alır, çünkü muhtemelen onun yararına olanı istiyorlardır. Ancak diğer bir çocuklarının yararına olan şeyler onların gözlerini kör ederse sistem çöker. Ve bir yerlerde, tüm enkazın altında, Anna gibi kayıplar yatar.

Hiçbirinizden hoşlanmıyorum, o kadar. Hepiniz sizden farklı birine anlayış göstermektense ölmeyi yeğleyecek bir avuç yapmacık geri zekalılarsınız.

Oturma odamızda ailemizin görsel tarihine ayrılmış koca bir raf var. Herkesin bebeklik fotoğrafı, bazı vesikalıklar, tatil ve doğum günü fotoğrafları. Bunlar bana bir hapishane duvarındaki çentikleri hatırlatıyor
-zamanın geçtiğinin, hiçbirimizin yerinde saymadığının kanıtları.

Bir kız kardeşiniz varsa ve o ölüyorsa, kardeşiniz olduğunu söylemekten vaz mı geçersiniz? yoksa siz, denklemin diğer yarısı yok olsa bile, hep onun kardeşi misinizdir?

Hepimiz tüm çocuklarınızı eşit miktarda sevmeniz gerektiğini biliriz, ama işler her zaman böyle gitmeyebilir.

Size şunu söyleyeyim: Yalnız biriyle tanıştığınızda size ne anlatırsa anlatsın aslında yalnızlığı sevdiği doğru değildir. Asıl sebep, daha önce dünyayla bütünleşmeyi denemelerine rağmen insanların onları sürekli hayal kırıklığına uğratmalarıdır.

'Kimseyi mükemmel olduğu için sevmezsin' diyor. 'Mükemmel olmadığı gerçeğine rağmen seversin.'

"En çok söylenen yalanın ne olduğundan emimim" demişti Vanessa. "Ben iyiyim"

Kendimi mayalanmaya bırakılmış bir hamur kütlesini yutmuş gibi hissediyordum;içimde beslenmekte olan kötülük her neyse,giderek ve misliyle büyülüyordu sanki
Kesmek istiyordum kendimi.
Ama... Söz Vermiştim.