Râm ol bana, ruhun yeni bir âleme girsin... Yazmış kaderin: Aşkıma ömrümce esirsin! Aklınla, şuurunla, hayalinle bilirsin: Mutlak seveceksin beni, bundan kaçamazsın...

İçtin de ecel zehrini sen kendi elinle Hâlâ bu gönül hangi uzak gölgeyi bekler? Bak, haykırıyor <> diye dinle, Zulmette keder besteleyen gamlı köpekler.

Bir dinle adem ülkesinin ruhunu: Yer yer Davet ediyor bak seni binlerce kucaklar... Bir sır gibi, sevda gibi sessizce gezinenler Bir gün seni otlarda uzanmış bulacaklar...

Göğsünde vurup parçalanan kalbi, nihayet Bir saçları kan, gözleri keskin dişi çeldi. Artık bitecek ruhunu sarsan bu şeamet. Zira saçı kan sevgilinin ismi eceldi...

Aşkınla senin bunca gönül etmede nâle, Uğrunda akan gözyaşımız oldu şelâle, Onmaz kara sevdamızı kan söndürecektir...

O füsunkâr ve güzel gözleri her kalbi deşen Öyle bir nazlı kızın aşkına düştüm ben ki...

Ey vatan! Güzel Turan! Sana feda biz varız. Düşman oğlu meydana çık! Kahramanlık kimde ise anlarız.

Gönlüm dolu âh u zâr kaldı...

Can verme gam-ı aşka ki aşk âfet-i cândır; Aşk âfet-i cân olduğu meşhur-ı cihandır.

Sevginin niçini olmaz ki efendim... Düşünsem belki mâkul bir sebep bulabilirim. Fakat bu hakiki sebep olmaz. Çünkü biz önce severiz. Sonra sevdiğimiz şeyin güzel taraflarını bulmaya çalışırız. Bu da hodbinliğimizden doğar efendim.