''Kendini gereksiz yere, Gereksiz zamanlarda, Gereksiz insanlar için yoruyorsan; En gerekli zamanda, en değerlinin sadece kendin olduğunu Çok gereksiz bir acıyla anlarsın...''

Çiçekçi dükkanlarının hiç demir kepenkleri olmaz. Kimse aklına getirmez çiçek çalmayı...

Bu böylece eylüle kadar sürdü. Gruplarında kızlı erkekli, beş altı çocuk daha vardı: B.J., gitarın sahibi epeyce çirkin, ama terinin muazzam kokusu olan Susie Ann bir başka sarışın, Jicky?den daha tombul ve kumral, kendi halinde, sabahtan akşama kadar dans eden bir kız. Oğlanlar umduğumdan daha da salaktı. Onlarla bir kez daha şehre gitme saçmalığında bulunmadım: çevrede hemen gözden düşerdim.

?Madem herkes hile yapacak, o zaman ben de yenilmiş olurum,? dedi Dex. Üçümüz de gülmeye başladık. Bu hiç de komik değildi; ama hava gerilmeye başlamıştı ve bunu düzeltmeliydik. Sonra, Dex ve ben eve doğru Jean?i takip ettik. Bizi çok zayıf, kolalı küçük bir başlık takan, karaderili bir hizmetçi kadının ellerine teslim etti.

Ve yerinde durup dans etme çılgınlıkları. Beşini bir yerde bilmem hangi şarkıyı mırıldanırken veya düzenli salınırken gördüğümü hatırlamıyorum. Bu benim hoşuma gidiyordu. Bizden gelen bir şeydi bu. Dış görünümümle ilgili bir endişem kalmamıştı. Sanırım kuşkuya düşmeleri imkânsızdı. Son yüzme eğlencelerimizden birinde Dexter beni korkuttu. Çıplak, kızlardan birini bir bebek gibi kollarımda yuvarlayıp, havaya fırlatıp oynatıyordum.