Yıllardan beri her akşam yaptığı, hiç yapmazmış gibi, hiç yapmamış gibi, içi titreyerek, heyecanını ellerinin ürpereşinde, avuçlarının soğuk soğuk terleyişinde duyarak yaptığı, her akşam, yağmur da yağsa, hava soğuk da olsa, yaptığı bir şey var: Değneğine abanarak, ağır, yorgun adımlarla, Aventinus'un eteğine tırmanmak.

Ama buna inanmıyor. İnanıp, inandığına inanıp, inandığına artık inanmayıp, inanmadığına artık inanmayıp, inanmadığına inanmadığına artık inanıp inanmayıp...

"Çok sevdiğiniz, birlikte yaşadığınız, onsuz bir yaşamı düşünemeyeceğiniz ölçüde yaşamınızda yer etmiş kişiler, varlıklar da sizi bezdirir arada bir; içinizin bir kuytularında onlardan kurtulmak istersiniz."

Bir kolu balık bir adam,ağzından insan başı bitivermiş bir balık,bacakları arasından boğazına dek bir balığın uzandığı adam,bir insanla çiftleşmiş bir balık,bir balıkla tekleşmiş bir adam,kendi kendiyle çiftleşen bir balık,kendi kendiyle çiftleşen bir adam...Sonu yok bunun.Biri yüzü binlercesi,çevresinde çılgınca hazlar içinde çırpınıp gerinen titreyip uzayan büzülüp genleşen yaratıklar;bir yaratık,bir esrikliğin çoğalıp durduğu bir haz yaratığı.Sonu yok.Hem balıkların çiftleşmesi ancak insanların oyun olsun diye yaptıkları resimlerde görülür.

"Omzunu öpüyorum. Bu da bir soruyu yanıtlamanın biçimlerinden biri olabilir."

rüzgarı kemiriyor gözyaşları
başka bir şey duyulmuyor, ağıttan.

insan ellerinin de başka bir anlamı yoktur
toprağın altındaki köklere öykünmekten.

"Ölüleri taşımak kolay değil; hele öldüğünü fark etmeden, diri diye birini yıllar yılı gönlünde taşımak...Pis iş..."

"Bir zamanlar kediymişim ben Halûk. Sonra, herhalde kediler arasında işlenebilecek en büyük suçu işlemişim ki dünyaya bir daha gelişimde insan olmak cezasına çarpılmışım."