... Kalp ve zaman, bende bulamadıkları ermişin acısını, yine benden çıkarmaya koyulmuştur; nasıl sarkmıştır yüzüm, gözlerim nasıl buğulanmıştır..

Zamanı dünyevileştirdiğimiz için, ne kadar erken kalkarsak kalkalım, bir türlü yetişemiyoruz meleklerin dağıttığı rızka. O rızktan nasiplenecek iç rahatlığına da, şükür duygusuna da yer kalmadı bedenimizde..

Ben aslında, bir zamandır, insanlıkla birlikte kendimi istila etmekle meşgulüm..!

Herkesin ölümle ilişkisi başka başkaydı; insanların ölümle aralarındaki mesafeyi, dünyayla ve birbirleriyle olan mesafeleri belirliyordu...

İnsanın en dürüst anları, kendisine kendisinden başka kimsenin kalmadığı anlardır. Böyle anlarda vicdanın azabıyla da konuşabilir insan, azap çeken vicdanıyla da..

"Şu kocaman dünyanın, aslında insanın kendi küçük çevresinden çok daha fazlasını barındırmadığına, barındırmayacağına inanıp, hayatı hep uzak bir yerde arama gafletinden kurtulabilirdim..."

Hangi mimar, son taşını tutkuyla yerleştirdiği köprüden, bir zalimin geçmesini engelleyebildi...

"Günler gelip geçmektedir, Kuşlar gibi uçmaktadır.."

İstediğimiz gibi bir hayat kuramadığımız, istediğimiz gibi bir bahçe yeşertemediğimiz için kendimize geçmişten bir ev yapar, gider orada otururuz..

"Her şey bu kadar basit aslında" dedim kendi kendime... "Dünya tozlanan bir yerdir." Bütün insanlar toz almak için gelirler dünyaya. Kimisi bir ülkenin tozunu alır, kimisi bir sehpanın, kimisi bir ceketin. Ama bazen bir gözün tozunu almak gerekir dünyada, kabul etmek lazım en zoru budur.....