Herkesin bir Akdeniz'i vardır. Giderek bütün dünya milyonlarca küçük küçük Akdeniz'in bir araya gelip, toplaştığı yerdir. İnsanın kendi varlığının bilincine varması böyle başlar. Yalnızlığımın bilincine varıyorum; ama bu yalnızlık duygusu beni insanlardan ayırmıyor, tam tersine, insanlara açılabilmemin tek koşulu yalnızlığımdır benim. Uyumu Akdeniz'de buldum; bütün insanlığın çocukluğuna kavuştuğu bu yerde... Ve milat diye bir şey varsa şu dünyada, bu sözlerin dudaklarımdan kaydığı an milat olmalı. Benim miladım Akdeniz'e dönmektir. Bu dönüşün ötesine uzanan bütün yaşayacaklarım, artık milattan sonraki tarihlerle anılacaktır.

Çünkü bir insan sorularıyla insandır ve onlara bulduğu yanıtlarıyla

Kıyısız bir deniz görmedim, düşüncelerin dışında

Bir göçmen kuştum ki ben, güneyi hiç bulamadım

bugün oturdum ölümü düşündüm kirli, acı bir su gibi yürüdü içimde dokunduğum, gördüğüm her şeye sindi ürperdim, korktum ve biraz şaşırdım bugün oturdum ölümü düşündüm yağmur altında ya da karanlıkta bir başıma kalmış gibi. sevgilim böylesine alımlıyken güz kuşlarının güneye doğru akıp gideceği yol iyice belirmişken gökyüzünde onarırken, sararken hayat çocukların incinmiş gülüşlerini artık her park yeri bir apartman inşaatı her sokak bir otomobil nehriyse de. bugün oturdum ölümü düşündüm soğuk camlara dayayarak yüzümü kuşağımın acısını, kefenlenen gençliğimizi yaşayan ya da artık yaşamayan dostları bugün oturdum ölümü düşündüm örterek yüreğime kara bir tülü. bugün oturdum ölümü düşündüm kapkara bir gece penceremi dalarken öleceğini bile bile karşı koymanın onurunu yiğitliğin, özverinin, sevginin arkadaşlarımın yüreklerinden çıkan özsuyunu. bugün oturdum ölümü düşündüm bir darağacında ya da yolda yürürken bugün oturdum ölümü düşündüm yirmi yaşında ve hayat bu kadar güzelken.

Senin tam o köşeyi döndüğün yerde, Hep sorulan bir sokak adı olayım.