Mektuptan söz ettim çünkü kağıdın mektuba dönüşmesi, kurşunun altına dönüşmesinden daha az hayret verici değil.

Geçen sabah senin üzüntülü olduğunu söylediler. Dokunsalar ağlayacakmışsın. Dokunmamışlar. Yine de ağlamışsın; dostun gözünden akan bir damla yaşın yeryüzündeki bütün gölleri tuz gölü yaptığını bilmez gibi. Gül ki acılaşmasın göller. Göl ki, orada demirli kayığımız.

"Bizi mutlu kılan şey şartlardan çok; ruhumuzdur." İstemekle değil, istememekle hür olur ruhumuz.

Dost insanın bir ikinci kendisidir.

Bulunduğu durumun farkında olmamak , her durumdan daha kötüdür.

Fotoğrafçılar deklanşöre basmadan önce, "Gülümseyin!" diyorlar. Gülümseyin ve örtün yaşadıklarınızı.

"Yüzlerimiz, hüznün yüzlerce elbisesinden hangisini seçeceğine bir türlü karar veremiyor. "

''Sevgili Dost, Bildiği şehirlerden bilmediği şehirlere, bildiği yüzlerden bilmediği yüzlere sığınmayı aklından geçirmemiş kaç insan vardır?''

Lütfen gülümse fotoğrafın çekiliyormuş gibi her an.

Sevgili Dost, Kim kazandı? Atom bombasını Hiroşima?ya atan mı? Everest?in tepesine ilk kez varan mı? Doksanıncı dakikada maçı alan mı? Diriler mi, ölüler mi? Çobanlar mı, sürüler mi? Efendiler mi, köleler mi? Kim kazandı? Sevgili Dost, Herkes kaybetti. Ölüm kazandı. Mezar taşlarına: ?Huve?l-Bâki? kazındı.