Sensiz Sensiz de denizi seyredebiliyorum. Hem dalgaların dili seninkinden açık. Ne kadar hatırlatsan kendini boş. Sensiz de seni sevebiliyorum. Hep boş konuşurduk hatırlar mısın, bula bula. Karşılaştığımız zamanlarda. Sen, sevgiden şımaran çocuk, Ben şaşıran budala.

Bunca yıl yaşadım Elime ne geçtiyse yitirdim Biraz daha yaşayacağım Yalnız bir şey biriktirdim Bir bakış, bir görüş, bir duyu, bir düşünce Belki aç kalacağım Suçlanacağım ölünce Biraz yazdım, artık hep yazacağım Hüzünden baş alamadım Görünce

Benim en sevdiğim söz senden duyduğum ben'dir.

Yalnızlık Müziğin bile seni dinlemesidir. Yalnızlık İnsanin kendine mektup yazması Ve dönüp dönüp onu okuması Yalnızlığın da ötesidir.

Okulda, anladıkça başaracaksın. Yaşamda, başardıkça anlayacaksın. Gelecek mutlu-mutsuz, inanmasan da; Gözlerin yaşardıkça anlayacaksın.

Bir şey olmasaydı yazmak olmayacaktı. Başka bir şey de olmasaydı Silmek olmayacaktı.

Yalnız Hem bilgesi. Hem delisidir Kendi dünyasının. Ayrıca; Hem efendisi Hem kölesidir Kendisinin

Yalnız Hem kaptanı Hem de tek yolcusudur Batmakta olan gemisinin... Onun için Ne sonuncu ayrılabilir Gemisinden, Ne de ilkin

Bana yaşadığın şehrin kapılarını aç Sana diyeceklerim söylemekle bitmez Yıllardır yaşamımdan çaldığım zamanlar, Adına düğümlendi Bana yaşadığın şehirleri aç Başka şehirleri özleyelim orada seninle Bu evler,bu sokaklar,bu meydanlar İkimize yetmez

Yalnız Sürekli dinleyendir Söylenmemiş bir sözü.